25/04/2017, Saat: 18:56
General Cemal Madaoğlu'nun anılarından İşgal İstanbul'una dair iki anı:
( bir not olarak: Çocukken Kadıköy'deki ailemizin yaşlılarından benzeri çocukluk anıları duymuştum.)
"Ben ilkokulu bitirmiştim. İstanbul işgal edilmişti. Kadıköy'de Mısırlıoğlu'na taşınmıştık. Çünkü Kartal'da Sultani (ortaokul yoktu).
Kadıköy'de yerler hep arnavut kaldırımıydı. Atmak için taş bulamazdık. Mahalledeki arkadaşlarla köşebaşlarına taş kümeleri yığardık.
Niçin ?
Çünkü akşam üzerleri bakkala, çarşıya alış-veriş için çıkan kadınlara işgal kuvvetlerinden birisi sarkıntılık etti mi, herifi taş yağmuruna tutardık. Kadınlar, kızlar bizim savunma ateşimiz altında evlere kaçarlardı."
"Evde, okulda, sokakta yaşadığım bir çok olay, işgal kuvvetlerine, düşmana, emperyalizme karşı bilinçlenmeme yol açıyor. Daha çok küçüğüm; ama yüreğimde bir şeyler oluşuyor.
Komşumuz üsteğmen ile dost olduk.
Ben her sabah okula gitmek için erken kalkıyorum. Kadıköy Sultanisinin (ortaokul) ilk sınıflarındayım. Ama yaşım çok küçük. O sıralar her sınıfta, her yaştan çocuklar bulunabiliyordu. Zil çalmadan derse yetişmek için telaş ediyorum. Kahvaltıyı yarım yamalak yapıyorum.
Annem kızıyor: Oğlum, daha vakit var, doğru dürüst kahvaltı etsene...
Lokmalar ağzımda yanıt veriyorum: Bir işim var, okula erken gitmem gerek...
Evden çıkınca hemen komşunun kapısına koşup sesleniyorum:
- Mülazım amca, Mülazım amca, ben geldim.
Üsteğmen palaskasını kuşanmaya çalışarak kapıdan görünüyor:
- Geliyorum oğlum...
Birlikte yola çıkıyoruz.
Peki, görevim nedir ?
Ben önden yokuş aşağı koşarım. Kuşdili Çayırına doğru. Sokak ve caddeleri aşarken dikkat ederim. Kavşaklara, köşe başlarına gelince sağa sola bakarım. Acaba İngiliz, Fransız, İtalyan subayı var mı ? Eğer işgal kuvvetlerinin bir subayı varsa iki kolumu yana açarım.
Bu demektir ki:
- Gelme ! ... Olduğun yerde dur ve bekle.
O zaman Mülazım Amca bekler, ya da görünmemek için bir yan sokağa sapar. Eğer vardığım köşe başında bir işgal subayı yoksa sağ kolumu dikine havaya kaldırırım. Üsteğmen rahatça yürür.
Ben Mülazım Amca'yı böylece kılavuzluk yaparak Kızıltoprak istasyonuna götürürüm. Oradan trene biner. Çünkü onun görevi Erenköy'de...
Sonra ben koşa koşa okula yetişirim.
Niçin böyle yaparız ?
Çünkü İşgal Kuvvetleri Kumandanı General Harrington emir vermiş: Bütün Türk subayları işgal subaylarına selam verecekler.
Bu emri yerine getirmek komşumuz üsteğmene ağır geliyor. Ben her sabah onu işgal subaylarıyla karşılaştırmadan görevine ulaştırıyorum."
Sent from my iPad using Tapatalk
( bir not olarak: Çocukken Kadıköy'deki ailemizin yaşlılarından benzeri çocukluk anıları duymuştum.)
"Ben ilkokulu bitirmiştim. İstanbul işgal edilmişti. Kadıköy'de Mısırlıoğlu'na taşınmıştık. Çünkü Kartal'da Sultani (ortaokul yoktu).
Kadıköy'de yerler hep arnavut kaldırımıydı. Atmak için taş bulamazdık. Mahalledeki arkadaşlarla köşebaşlarına taş kümeleri yığardık.
Niçin ?
Çünkü akşam üzerleri bakkala, çarşıya alış-veriş için çıkan kadınlara işgal kuvvetlerinden birisi sarkıntılık etti mi, herifi taş yağmuruna tutardık. Kadınlar, kızlar bizim savunma ateşimiz altında evlere kaçarlardı."
"Evde, okulda, sokakta yaşadığım bir çok olay, işgal kuvvetlerine, düşmana, emperyalizme karşı bilinçlenmeme yol açıyor. Daha çok küçüğüm; ama yüreğimde bir şeyler oluşuyor.
Komşumuz üsteğmen ile dost olduk.
Ben her sabah okula gitmek için erken kalkıyorum. Kadıköy Sultanisinin (ortaokul) ilk sınıflarındayım. Ama yaşım çok küçük. O sıralar her sınıfta, her yaştan çocuklar bulunabiliyordu. Zil çalmadan derse yetişmek için telaş ediyorum. Kahvaltıyı yarım yamalak yapıyorum.
Annem kızıyor: Oğlum, daha vakit var, doğru dürüst kahvaltı etsene...
Lokmalar ağzımda yanıt veriyorum: Bir işim var, okula erken gitmem gerek...
Evden çıkınca hemen komşunun kapısına koşup sesleniyorum:
- Mülazım amca, Mülazım amca, ben geldim.
Üsteğmen palaskasını kuşanmaya çalışarak kapıdan görünüyor:
- Geliyorum oğlum...
Birlikte yola çıkıyoruz.
Peki, görevim nedir ?
Ben önden yokuş aşağı koşarım. Kuşdili Çayırına doğru. Sokak ve caddeleri aşarken dikkat ederim. Kavşaklara, köşe başlarına gelince sağa sola bakarım. Acaba İngiliz, Fransız, İtalyan subayı var mı ? Eğer işgal kuvvetlerinin bir subayı varsa iki kolumu yana açarım.
Bu demektir ki:
- Gelme ! ... Olduğun yerde dur ve bekle.
O zaman Mülazım Amca bekler, ya da görünmemek için bir yan sokağa sapar. Eğer vardığım köşe başında bir işgal subayı yoksa sağ kolumu dikine havaya kaldırırım. Üsteğmen rahatça yürür.
Ben Mülazım Amca'yı böylece kılavuzluk yaparak Kızıltoprak istasyonuna götürürüm. Oradan trene biner. Çünkü onun görevi Erenköy'de...
Sonra ben koşa koşa okula yetişirim.
Niçin böyle yaparız ?
Çünkü İşgal Kuvvetleri Kumandanı General Harrington emir vermiş: Bütün Türk subayları işgal subaylarına selam verecekler.
Bu emri yerine getirmek komşumuz üsteğmene ağır geliyor. Ben her sabah onu işgal subaylarıyla karşılaştırmadan görevine ulaştırıyorum."
Sent from my iPad using Tapatalk