Oģlum ve Ben

[İsmetaltan]

Resim koymadım. Tıraş olurken ilk kez izledi. 12 yaşında. Yüreği benimle, vücudu annesiyle yaşıyor. Her hafta sonu İzmit-İstanbul yapıyoruz birlikte o kadar mutlu ki.. mangal yaptık yine birlikte, birşey söylediğimde ağzımın içine bakıyor; sordum, "iyi ki benim babamsın" dedi. Biraz önce baktım çekirdek yiyor. Geldi,  "bunlar senin için" dedi. Baktım yüzlerce çekirdeği ayıklamış, bana getirmiş. "Aslanımsın" dedim,  "adamsın" dedim. Yumrukları çaktık; "afiyet olsun, asıl sen benim aslanımsın" dedi. "Adam olan sensin" dedi. 12 yaşında olduğunu söylemiş miydim?

3.5 yaşındaydı ayrıldığımızda. Babaannesi yatağını verirdi bize, birlikte uyurduk. Gecenin ortasında yüzümüz birbirimize döndüğümüzde uyanır, gayri ihtiyari sırıtırdık. Sonra sarmaş dolaş olur, nice hulyalara dalar, sabahlara kadar ağız ağıza, kol kola, gönül gönüle uyurduk.

Oğlum çok küçüktü, hiç hatırlamadı.
Ben çok büyüktüm, hiç unutmadım.

Sadece paylaşmak istedim, içimden geldi.

Abi 36 yaşındayım ne desem boş...

1998 senesi yazı öss sınavlarına girdim tercihleri bekliyorum ankaradan antalya manavgata taşınalı 2 yıl oldu babamla yaz başında ilçenin girişinde emniyet müdürlüğü yanında boş alanda karpuz satıyoruz sürekli fırca yiyorum babadan kitaba dalınca tezgahı taşısalar haberin olmaz diye ama yanyanaykende sürekli muhabbett sohbet en güxel zamanlarımmış meger yaz sonu siroz son evresine girdi ellerimde vefat etti...

Üniversitede askerlik polis okulu hepsinde hep gözlerim aradı insan kabullenemiyor zaman öyle hızlı akıyorki ben o günleri hala hep yaad ederim toparlayamadım da cümlelerimi ama hocam inan oglun seninle yanyana gecirdiği hiçbşr zamanı unutmayacak...